Veronica-dj Martijn geeft ons week in, week uit een impressie van zijn platenkast. Deze keer kijkt hij naar het verhaal achter een minder deel van zijn collectie, namelijk de platen die hij zelf helemaal niet leuk vindt. "Dan staat er genoeg waarvan ik denk: waarom heb ik dat ooit gekocht?"‘Maar Martijn, je hebt het wel elke keer over de albums die in je platenkast moeten staan, welke kunnen er dan beter uit?’ Goede vraag, maar moeilijk te beantwoorden, want het zijn er zoveel. Er is meer muziek gemaakt dan je ooit in een mensenleven kunt beluisteren, en het meeste ontstijgt het middelmatige niet. Geruststellende gedachte. Een andere geruststellende gedachte is dat, als je toch per ongeluk een miskoop hebt gedaan, elk album op z’n minst waarde heeft als onderzetter, dan wel ruitenkrabber.Gooi in geen geval cd’s weg. Maak er een kringloop blij mee, en dus ook mensen zoals ik: tegen beter weten in kijk ik elke keer weer tussen de stapels 'Yabba Dabba Dance deel 3', TMF Hitzones en het 'minst slechte' van René Froger, in de hoop dat er iets leuks tussen zit. Soms is dat zo, vaker niet.Ook als ik naar mijn eigen platenkast kijk, staat er genoeg iets tussen waarvan ik denk: waarom heb ik dat ooit gekocht? Het antwoord is trouwens in vrijwel alle gevallen: ECI. Ze bestaan toch niet meer, dus ik kan de naam rustig noemen. De charlatans onder de platenverkopers, de maffia van de muziekindustrie. Oké, dat is misschien wat al te stellig, maar toch: boefjes op z’n minst. Want zat je eenmaal bij deze club, dan kwam je ook nooit meer van ze af.Tenzij je, tijdens maanlicht, met een brief in glitterletters, door een unicorn een opzegging bij ze liet bezorgen. Om 3 over 3 ’s nachts stipt. En anders moest je gewoon bestellen, pannenkoek! Had je daar niet zo’n zin in, dan stuurden ze jou domweg wat op. Dat betekende dus betalen voor iets dat je nooit had besteld.
